Krótkie pożegnanie
Mariusz Czubaj

„Krótkie pożegnanie” autorstwa Mariusza Czubaja to literacka podróż pełna tajemnic, emocji i refleksji. 

 
Autor przenikliwie opisuje historię Błażeja Janczara, którego życie wywróciło się do góry nogami w jednym z przełomowych momentów. Wnikliwie kreśli on obraz współczesnej Polski, gdzie wojna toczy się równolegle z triumfami sportowymi i politycznymi rozgrywkami. Jest rok 2023, a Błażej, w dniu dziewiątej rocznicy tragicznego wydarzenia, otrzymuje propozycję, której nie może i nie chce odrzucić. Wierzy, że to los daje mu jedyną szansę na pomstę zamordowanej siostry. W tle brzmi jazzowa nuta nostalgii, a kontrabas wspomnień wybrzmiewa w jego duszy.

 
Czubaj mistrzowsko łączy elementy kryminału, ducha Raymonda Chandlera i jazzowej atmosfery. Jego styl pisania jest hipnotyzujący, a opowieść, którą kreśli nie da się zamknąć w ramach jednego gatunku. Akcja pędzi naprzód, napięcie gęstnieje jak dym w jazzowym klubie, a my zostajemy wciągnięci w wir wydarzeń.

 
Warszawska Praga, melancholia, tęsknota, chęć zemsty i senne koszmary to tylko niektóre elementy jazzowej improwizacji, którą gra nam Autor. Historię Błażeja odczuwa się całym sobą. Razem z nim poszukujemy prawdy o śmierci jego siostry oraz dajemy się ponieść rozmyślaniom na tematy egzystencjalne. To opowieść, którą się przeżywa, a słowa płyną jak rzeka, pozostawiając nam pole do refleksji.

Nie jest to książka dla każdego, gdyż nie jest to typowa historia o zbrodni i zemście. Jest o ludzkich emocjach, ulotności czasu i walce z demonami przeszłości, która ukazuje prawdę o otaczającym nas świecie oraz tę trudną, często ukrywaną o nas samych. Mnie osobiście urzekła swoją subtelnością, głębią, melancholią i jazzem.

 
„Krótkie pożegnanie” to historia, która pozostawia w sercu wzruszenie, a w myślach refleksję nad sensem życia. To nie tylko kryminał, to literatura, która zostaje w duszy czytelnika, i gra w niej długo po zakończeniu, jak ulubiony utwór 🎺.

 
Dziękuję za zaufanie i egzemplarz do recenzji od wydawnictwa @znakcrime @wydawnictwoznakpl (współpraca reklamowa) 🩷.

jazzowa nuta nostalgii 

wybrzmiewa kontrabasem wspomnień

w dłoni Raymond Chandler 

swoisty klimat roztacza

tęsknota

pogoń za prawdą

po trosze zemsta

po trosze demonów pokonanie

pogodzenie przeszłości 

konfrontacja z teraźniejszością 

byle dziś nie zasnąć 

nie bać się snów 

nie pamiętać 

szeptem wypowiedzianych słów 

„ jeszcze się spotkamy ”

zbrodnia i przemijanie 

zemsta i przygasanie 

i tylko wierny pies towarzyszem 

i tylko tęsknota za sobą 

za życiem 

została na duszy dnie 

„ Krótkie pożegnanie ” to kryminał natchniony duchem chandlerowskim, jazzową nutą wspomnień oraz pasjonującą podróżą ku prawdzie. Spokojnym i hipnotyzującym językiem kreśli autor opowieść, której nie da się zaszufladkować w jakiekolwiek ramy. Bo to nie tylko kryminał. To ubrana w szatę felietonu, okraszona ironią i obserwacją życia lektura. Wartka akcja, napięcie i mocne wrażenia to składowe, których nie sposób tutaj uświadczyć. A jednak sposób opowiedzenia tej historii zrobił na mnie ogromne wrażenie. Jest oryginalny i niezwykle pasjonujący. Wyróżnia się niebywale na tle innych kryminałów. 

Czułam tę historię. Duszą swoją. I emocjami. Melancholią, Warszawską Pragą i zadumą. Czułam ją wzruszeniem, tęsknotą i wspomnieniami. 

„ Krótkie pożegnanie ” porównać można do powieści drogi. Bohater odbywa swoją podróż ku poznaniu prawdy o śmierci siostry, podróż ku mordercy. Wnikliwie, acz nienachalnie roztacza wokół swoje przemyślenia egzystencjalne, zostawiając czytelnikowi pole do własnych refleksji. Tę opowieść się doświadcza, chłonie myśli bohatera i wraz z nim płynie po tych słowem pisanym zapisanych kartach. Szuka się odpowiedzi na nurtujące duszę pytania i chłonie otaczającą rzeczywistość. Nie każdy się w tym stylu odnajdzie. Jest specyficzny. Jednak dla mnie wyjątkowy i subtelny, dlatego polecam.