Ariol. P jak Petula
Emmanuel Guibert

   Ariol to bardzo sympatyczny osiołek w wieku szkolnym. Tak jak ludzkie dzieci w jego wieku, Ariol przeżywa mnóstwo sytuacji zabawnych, problemowych, wzruszających i sercowych. Czytając kolejne rozdziały czujemy, że te wszystkie zdarzenia mogłyby się przytrafić jego rówieśnikom, dlatego myślę, że młodzi czytelnicy łatwo utożsamiają się tym sympatycznym bohaterem.

    Nieodmiennie zadziwia mnie tok rozumowania Ariola i uświadamia, że dzieci są tylko dziećmi i mają prawo do popełniania błędów, nieracjonalnego podejścia do różnych zdarzeń czy niezrozumienia znaczenia sytuacji, w których się znaleźli. Podobnie jak w poprzednich częściach odnajduję tu ukryte treści, których być może nie dostrzegą dzieci, ale dla rodziców powinny być one powodem do refleksji, jak np. to, że dzieci nie lubią same rozwiązywać problemów, potrzebują chociaż pewności, że mają się do kogo zwrócić o pomoc; dzieci boją się sytuacji trudnych, niezrozumiałych, nieznanych i nie wiedzą, jak sobie z tym radzić [tu na przykładzie ptasiej grypy]; dzieci lubią myśleć o sobie, jak o kimś kim nie są naprawdę, przypisują sobie lepsze cechy, umiejętności, zasługi... 

     Dla dzieci przygody Ariola na pewno są zabawne, ale i "bliskie", pokazują, że nie tylko oni są niezgrabni, mają mnóstwo "życiowych" dylematów i ważnych spraw.Dorosłym często się wydaje, że to co przeżywają ich dzieci to nic ważnego i podobnych sytuacji będzie jeszcze wiele, ale przecież dla dzieci to cały świat i taka jest ich rzeczywistość. Dzieci nie patrzą perspektywicznie, liczy się to co tu i teraz i to co dla nas jest błahostką, dla nich może górą lodową.